De afgelopen drie maanden stonden vooral in het teken van lang wachten. Eind december hakte we de knoop door; in 2020 gaan we voor een tweede kindje! Begin januari kreeg ik een bericht van de neuroloog dat ik in februari op jaarlijkse controle moest vanwege m’n epilepsie. Dat was dan meteen een mooie kans om een recept voor foliumzuur te vragen. M’n anti-epileptica kan geboorteafwijkingen veroorzaken en een verhoogde dosis folium- zuur (5 mg) verkleint die kans drastisch. Grote frustratie toen we erachter kwamen dat ik een bloedspiegel moest opbouwen en dit drie maanden ging duren. Daar waren we alles behalve blij mee.
De maanden kropen echt voorbij en we baalde flink dat we niet gewoon konden starten na een maand zoals dat bij gewoon foliumzuur wel zo is. Als we dit van te voren hadden geweten dan had ik de neuroloog al eerder een belletje gegeven. Toen we zwanger probeerde te worden van de eerste was dit geen ding omdat er vier maanden zat tussen beginnen met foliumzuur en ervoor gaan. Dus helaas moesten we het nu doen met wachten tot 17 mei. Gelukkig verwachtte ik m’n eisprong na de 17e dus konden we er in mei direct voor gaan. Ik ben van ellende maar gaan aftellen..
En oh wat was het spannend in die laatste weken naar mei toe. Je vraagt je intussen toch wel af hoe lang het dit keer zal gaan duren voor je zwanger mag zijn, hoe deze zwangerschap zal zijn, of het een jongetje of een meisje zal worden, wat voor kindje het dan zal zijn en hoe J het gaan vinden om straks grote zus te worden. Tegelijkertijd ben ik me nu ook enorm bewust van wat er allemaal fout kan gaan. Vooral omdat J een prachtig gezond meisje is en ik me toentertijd absoluut niet bezig hield met dingen die misschien niet goed zouden kunnen gaan. Zo onwetend als ik toen was ben ik nu echt absoluut niet meer en dat is eigenlijk hartstikke eng. Hoewel ik graag zwanger wil zijn, zou ik dat eerste trimester graag overslaan.
Op 8 mei brak m’n menstruatie door. Eindelijk! We kunnen ervoor gaan en is ronde 1 een feit. Wat was ik zenuwachtig zeg. Op cd 10 begon ik met ovulatietesten omdat m’n cyclus nogal kan wisselen. Gemiddeld gezien is m’n eisprong netjes op dag 14, maar op dag 13, 15, 18 en boven de 20 is ook een mogelijkheid. Op cd 13 was hij daar dan eindelijk, een mooie positieve ovulatietest. Ik verwachtte m’n eisprong dan ook de volgende dag en dit klopte precies kijkend naar m’n temperatuurkaartje in de Fertility Friend app. Daar gaan we dan, die niet zo leuke en vooral verrekt spannende wachtweken in.
De eerste vijf dagen gingen redelijk snel voorbij, maar daarna leek het wel of iemand de slow motion knop had ingedrukt. Ik werd geobsedeerd door het kijken naar de cycli van toen we voor ons eerste kindje gingen. Dan ga je zitten vergelijken en vergelijken. Plots begon ik ineens van alles te voelen en dan gaat je hoofd natuurlijk met je aan de haal. Zou het dan toch nu al raak zijn? Tegen beter weten in natuurlijk allemaal, want hoewel de progesteron kwaaltjes lekker aan het klieren waren zei m’n gevoel me dat het echt niet zo snel raak ging zijn. Dat geluk dat zit er hier namelijk nooit in, dus waarom nu wel?
Op 8 dpo kon ik me niet meer inhouden en deed ik m’n eerste testje. Véél te vroeg natuurlijk, maar ik leek wel iets te zien. Ik had heel licht bruinverlies, wat ik altijd al heb maar het was minder dan normaal. Ik dacht dus meteen ‘zou het innestelingsbloed zijn?’. Op 9 dpo deed ik er weer een, maar die was negatief. Ik had nog steeds licht bruinverlies en dacht als het innestelingsbloed is dan ben ik echt nog te vroeg. Op 10 dpo nogmaals getest en toen leek ik weer iets te zien, maar werd het bruinverlies heviger en zat er ook bloed bij. Hoewel ik nog steeds misselijk was en van alles leek te voelen heb ik het testen maar opgegeven. Vanaf 12 dpo kreeg ik enorme krampen die altijd menstruatie roepen, dus ik verwachtte snel ongesteld te gaan worden. Maar nee hoor, geen menstruatie en nog steeds krampen. De volgende dag idem dito. Op 14 dpo nogmaals een testje gedaan met alweer een vaag streepje en ’s avonds brak het dan eindelijk door.
Ben ik teleurgesteld? Natuurlijk! Maar het was pas ronde 1 en 70% van de vrouwen is zwanger binnen een half jaar. Dus met goede moed gaan we ronde 2 tegemoet en wie weet is het dan wel raak! We blijven gewoon positief. De vorige keer mocht het in ronde 5 raak zijn, dus wie weet heeft het nu weer een half jaartje nodig. Zwanger worden is net als gokken, je hebt geluk of je hebt het niet. Volgende ronde zal ik weer een update plaatsen!