Na een kleine teleurstelling vorige maand, ben ik met goede moed ronde 2 ingegaan. Als het in de eerste ronde niet lukt, dan lukt het vast wel in de tweede, toch? Natuurlijk is dit niet realistisch. Na je 30ste heb je elke maand ongeveer 20% kans om zwanger te worden, waar dit voor je 30ste nog 25% is. Dat neemt niet weg dat je ondanks die kans van 1 op 5 hoop blijft houden dat het wel snel raak mag zijn. Omdat de kans nog steeds groot is elke maand, ben ik ervan overtuigd dat het binnen een half jaar vast en zeker weer gaat lukken! Maar ik ben me er ook bewust van dat het nog veel langer kan gaan duren, wat ik natuurlijk absoluut niet hoop.
Helaas werd het voor mij deze maand wel pijnlijk duidelijk dat mijn man en ik er verschillend instaan wat betreft het zwanger worden. Ik ben het liefst zo snel mogelijk zwanger en houd mijn cyclus nauwlettend in de gaten door middel van ovulatietesten en temperaturen. Mijn man wil het allemaal op z’n beloop laten en heeft er veel minder haast mee. Hij wil het eerst een tijdje op de spontane manier proberen en heeft nog geen zin in moetjes. Hij vind dat het wel leuk moet blijven. Ik kan me dit heel goed voorstellen en zou er ook heel graag zo in staan, maar helaas tikt mijn biologische klok wel heel hard door. Over bijna 5 maanden word ik alweer 34 jaar oud. Zo rond de 35 jaar neemt de kans op zwangerschap nog eens met 5% af en is de kans dus nog maar 15% per maand. Hier krijg ik het dus echt enorm benauwd van. Stel je nou toch eens voor dat het nu wel gigantisch lang gaat duren? Inserts extremely sad face.
Omdat mijn man het enorm druk had met zijn werk hebben we het maar één keer gezellig kunnen maken tijdens mijn vruchtbare periode. Oh wat heb ik hier keihard van gebaald zeg. Op de dag van m’n eisprong heb ik er alles aan gedaan zodat we lekker vroeg naar bed konden, maar na een dag van meer dan 12 uur werken zat het er voor hem niet meer in. Ik snap het echt wel hoor, maar het was de laatste kans van de maand. Dus daar lag ik dan balend en alleen wakker in bed. Het zat me zo dwars dat ik er niet van kon slapen en om 1 uur maar uit bed ben gegaan om 13 Reasons Why af te gaan kijken. Het was bijna half 4 toen de laatste aflevering erop zat en ik zo moe was dat ik eindelijk kon slapen. Toen ik ’s ochtends wakker werd was ik nog steeds mega gefrustreerd, want ik ga echt niet zwanger worden van één keer seks. Ik heb nooit zoveel geluk dus ook zeker hier niet mee.
Na twee dagen had ik eindelijk weer wat rust gevonden om het weer met een positieve blik te bekijken. Stel je voor dat ik wel één van die vrouwen ben die van één keer seks zwanger wordt, hoe bijzonder zou dan zijn? De dagen gingen dit keer iets sneller aan me voorbij dan in de eerste ronde, waarschijnlijk omdat ik toch nul verwachting had dat het raak zou zijn. Toen kwam ik aan op 5 dpo en werd ik ’s nachts wakker en voelde ik me niet zo lekker. Ik had het enorm warm en ik voelde me alsof ik ziek ging worden. De rest van de dag voelde ik een soort van bandenpijn en was ik wat moe. Op 6 dpo had ik ’s nachts weer zoiets vreemds en werd ik rillerig wakker, waarna ik flinke krampen in m’n baarmoeder kreeg. Dit zijn dus van die dingen die je flink gek kunnen maken. Later op de dag kreeg ik prikkelende tepels, opvliegers en misselijkheid. Ook had ik wat lichte krampen. Toen bedacht ik me dat dit allemaal wel een beetje leek op de ronde waarin ik zwanger was van J. Zou het dan toch?!
Op 7 dpo had ik nog steeds last van de kwaaltjes van de dag ervoor en gelukkig nog geen bruinverlies wat ik normaal wel al heb. Dit was echt hoopvol, want dan zou het wel eens raak kunnen zijn. Op 8 dpo zag ik op kaartje dat m’n temperatuur ook mooi stabiel was en nog steeds geen bruinverlies. ’s Avonds tijdens het avondeten kreeg ik ineens hele heftige krampen en ik vloog daarna panisch naar het toilet. Maar gelukkig niets, dus dat was positief, misschien was dat dan de innesteling? ’s Avonds laat helaas toch licht bruinverlies met wat roze en menstruatiekrampen dus ik vermoedde dat het voorbij was. Op 9 dpo had ik alleen nog last van extreme vermoeidheid en lichte krampen. Dus ik wist het zeker, deze ronde wordt hem niet. Tot ik ’s avonds weer last had van misselijkheid, opvliegers en gevoelige tepels. Wat is dit toch!?
Op 10 dpo had ik me voorgenomen te gaan testen tegen beter weten in natuurlijk. Want bruinverlies en roze kan nooit iets goeds betekenen. Een paar meiden op een forum waar ik zit zeiden me dat dit misschien nog innestelingsbloed kon zijn. Dus met die attitude heb ik maar een testje gedaan en tot verbazing stond er een licht streepje. Zelfs m’n man zag hem staan, dus gek was ik zeker niet. Die dag had ik echt allerlei kwaaltjes en had ik nog een klein beetje hoop ondanks dat ik soms wat bloed verloor. Op op 11 dpo was het streepje alweer minder duidelijk en bleef ik bloedverlies houden. Vanaf 12 dpo heb ik daarom eigenlijk niets meer bijgehouden en het losgelaten aangezien m’n temperatuur ook razendsnel omlaag ging. Ik ben ervan overtuigd dat er wel iets is geweest, maar dat het niet goed is gegaan. Dus hopelijk heb ik meer geluk in de volgende ronde.
De teleurstelling is bij mij deze ronde eigenlijk veel minder dan in de eerste. Waarschijnlijk omdat ik toch al lage verwachtingen had en er vanuit ging dat ik ongesteld zou gaan worden. M’n man baalt er daarentegen wel meer dan de vorige ronde vanwege het streepje. Hij had er toch iets van hoop door gekregen en zag het al helemaal voor zich. Daarom wil hij er nu wel echt serieus voor gaan in plaats van de afwachtende houding. Dat is fijn!