Dit keer geen vorige ronde ellende of statistieken. Laten we het eens hebben over gevoel. Toen we bezig waren voor de eerste had ik in augustus sterk het gevoel dat oktober dé maand zou zijn. Ik werd door velen voor gek verklaard, maar ik wist het zeker. Wat ik dan weer niet verwachtte, was dat ik die maand ook echt zwanger was. Nu heb ik dat gevoel met juli, wat dus zou betekenen dat het deze maand raak zal zijn. Maar ik heb ook sterk m’n twijfels of ik wel moet afgaan op dat gevoel. Dat ik de eerste keer zo’n geluk had met m’n gevoel betekent niet dat dat nu weer zo zal zijn. Het kan net zo goed de volgende cyclus zijn die begint in juli maar eindigt in augustus. Ik hoop natuurlijk deze ronde, want driemaal scheepsrecht toch? We gaan het zien!
Door al dat gedoe met m’n gevoel ben ik deze maand wel flink van de leg. De hele tijd wisselen positieve gevoelens en negatieve gevoelens elkaar af en daardoor denk ik eigenlijk dat m’n verstand me zegt dat ik het moet loslaten en van deze ronde niets moet verwachten. Maar goed, je blijft evengoed hoop houden natuurlijk. Zonder hoop heb je ook niets om naar uit te kijken of naar toe te leven. Zeker niet als je zo enorm graag zwanger wilt zijn. Nu we er zo actief mee bezig zijn wordt het verlangen naar een nieuw baby’tje in m’n buik steeds groter en groter. Vooral nu m’n schoonzus zwanger is van haar derde en de buurvrouw elk moment kan bevallen. Die babykoorts heeft zo z’n leuke, maar helaas ook minder leuke kanten. Hoop maar dat het heel snel raak mag zijn en er niet een flink aantal maanden overheen gaat.
Het wachten op m’n eisprong was deze maand flink spannend. Aanbeland op cyclusdag 14 en ik had nog altijd geen positieve ovulatietest. Gemiddeld zou ik vandaag m’n eisprong hebben, maar soms dan heb ik hem wel eens een dag eerder of een dag later. Omdat m’n test nog niet eens in de buurt kwam had ik had zo’n vermoeden dat het dit keer wel eens later dan dag 15 kon gaan worden. Hier zat ik natuurlijk niet op te wachten want dan zou ik ineens een langere cyclus hebben. Gelukkig had ik de volgende dag een positieve ovulatietest, dus m’n eisprong zou dan waarschijnlijk diezelfde dag nog zijn. Het gekke aan deze cyclus is alleen dat ik m’n eisprong dit keer niet heb gevoeld. Op dag 16 was er een mooie flinke stijging te zien in temperatuur, dus wat timing betreft hebben we heel goed gezeten dit keer. De wachtbank ellende komt me weer gezellig tegemoet.
De eerste dagen vlogen voorbij en echt last van krampen heb ik niet gehad tot 5/6 dpo ongeveer. Op 1 en 2 dpo had ik wel nog wat vruchtbaar slijm en dat vond ik ook nogal bijzonder. Normaal is er de dag na m’n eisprong nog wel wat aanwezig maar niet zoveel. Wat ik wel heel erg heb gehad is flink last van m’n darmen. Normaal gesproken heb ik dat niet tijdens m’n two week wait, dus dit was vrij bijzonder om het licht uit te drukken. Deed me denken aan buikgriep, maar dan zonder buikgriep te hebben. Rond 5/6 dpo begon ik dan wel echt progesteron kwaaltjes te krijgen. Lichte krampjes, steken, gevoelige borsten en de vermoeidheid sloeg toe. Vanaf 6 dpo ook ineens hele vage levendige dromen wat ik echt al heel lang niet meer heb gehad. Ook zijn m’n tepels enorm gevoelig en was yoga geen pretje om te doen.
Aangekomen op 7 dpo heb ik nog altijd geen idee hoe het er deze ronde voor staat. Ik durf echt niet te zeggen of m’n kwaaltjes progesteron kwalen zijn of dat ze misschien al kunnen komen van een eventuele vroege zwangerschap. Het lastige is dat bepaalde kwaaltjes die ik nu heb ook aanwezig waren toen ik zwanger was van J, dus dan gaan je gedachte flink aan de haal al probeer je zelf heel erg rustig te blijven. De komende dagen gaat het weer extreem spannend worden in verband met bruinverlies. Bij uitblijven zou het zomaar kunnen betekenen dat het raak is! Op 8 dpo had ik nog nergens last van en dat begon hoop te geven, alhoewel een flinke temperatuur dip m’n hoop ook weer wegnam. Op 9 dpo is m’n temperatuur weer mooi omhoog gegaan en lijkt het bruinverlies uit te blijven. Morgen wil ik gaan testen aangezien ik nog steeds allerlei kwaaltjes heb. Aan het einde van de ochtend na het plassen zit er een flinke klodder doorzichtig rekbaar slijm met wat bruin en een pietsje rood aan m’n toiletpapier. Shit denk ik, maar dit was een eenmalige actie en de rest van de dag heb ik helemaal niets meer gezien. Misschien is het een innestelingsbloeding? Wat een spanning is dit zeg!
Het is 10 dpo en m’n temperatuur is weer flink omhoog gegaan. Dit maakt het extra spannend, want als m’n temperatuur morgen nog zo hoog is, dan zegt m’n app dat ik misschien een 3 fasen patroon heb wat kan betekenen dat ik zwanger ben. Op de planning stond vanochtend een testje, die heb ik gedaan maar helaas negatief. Na het afvegen zie ik tot grote schrik bruin en roze op m’n toiletpapier. Nu heb ik toch wel het vermoeden dat er niets is en ik gewoon ongesteld ga worden. Zijn de kwaaltjes die ik heb toch helaas door progesteron/pms. Heb nu dus echt geen zin in de komende dagen. Ik kan wel janken! Hopelijk is het bruinverlies morgen weg en dan wil ik toch nog een testje gaan doen.
Het is vandaag 11 dpo en ik plas netjes m’n urine bakje vol. Nog voor ik m’n testje uit de verpakking haal controleer ik even of het bruinverlies weg is. Helaas zit er licht bloedverlies aan m’n papiertje, dus ik giet het bakje urine direct erna weer leeg in het toilet. Ik baal als een stekker. De timing was dit keer perfect. Qua kwaaltjes en laat bruinverlies zag het er positief uit, maar helaas toch weer niet gelukt. Wat is dit ontzettend kut zeg! De kwaaltjes zijn sinds vandaag ook eigenlijk verdwenen. Het enige waar ik last van blijf houden is extreme vermoeidheid en krampen en daar bovenop merk ik dat ik vandaag snel geïrriteerd ben. Dat laatste geeft altijd aan dat ik ongesteld ga worden, dus laat het maar zo snel mogelijk doorbreken dan. Op 12/13 en 14 dpo keldert m’n temperatuur steeds verder omlaag en merk ik dat ik het emotioneel allemaal even niet meer kan handelen. Het valt me echt zwaar. Wat vooral zo naar is, is dat je dan zit te wachten tot je ongesteld wordt. Iets wat je eigenlijk helemaal niet wilt, maar waarvan je weet dat het toch gaat gebeuren. Uiteindelijk breekt het ’s avonds rond 21:00 uur door en is ronde 4 een feit.
De afgelopen dagen zijn een enorme emotionele rollercoaster geweest met momenten waarbij ik dacht dit gaat nooit meer goed komen. Ik zat vast in het gevoel dat het eeuwen gaat duren voor ik weer zwanger mag zijn en dat het misschien wel nooit meer gaat gebeuren. Ik heb dit daarom ook met een paar dagen vertraging getypt omdat ik me er niet aan toe kon zetten. Heb zelfs even een pauze moeten inlassen van het forum waar ik graag op zit. Dit was wel even lastig, want de groepjes met meiden zijn daar echt super gezellig. Maar ik kon het echt even niet meer aan om nog meer positieve testen zien. Ik moest het hele zwanger worden echt even loslaten en dat heeft wel gewerkt moet ik zeggen. Ik sta er nu redelijk neutraal in en realiseer me dat ik met doemdenken niets oplos en dat het een kwestie is van geluk. Er zijn nu drie maanden voorbij en de kans dat het raak zal zijn komt daarmee steeds dichterbij. Ik moet positief blijven zonder er druk op te leggen en al helemaal niet van een bepaald gevoel uitgaan. Dan komt het allemaal vanzelf goed. Op naar meer geluk in augustus en het getal 27 een plekje geven.. Dat getal blijf ik terugzien.