Wat zijn de afgelopen weken pittig en zwaar geweest! Ik ben echt zo verschrikkelijk misselijk en moe. Ik begon met de Emesafene maar dat deed niet genoeg, waardoor ik even over moest op twee dagen de maximale dosis van 4 tabletten en dat werkte goed. Maar dat mocht ik niet blijven doen. Dus toen op aanraden van de gynaecoloog over op de Primperan (zetpil) die ik 3 maal daags mag inbrengen. Ik had m’n twijfels, maar tot nu toe werkt het heel erg goed. Het is een stuk beter vol te houden, tot ik stop of te laat die zetpil inbreng want dan gaat het weer mis. Op de verpakking staat dat je het maar 5 dagen achtereen mag gebruiken en dan moet stoppen, maar zolang ik het nodig heb mag ik er gewoon mee doorgaan. Ik ben echt zo benieuwd wat voor klein hummeltje ik in m’n buik heb. Ze zeggen dat je bij meisjes juist enorm misselijk bent, maar toen ik zwanger was van J was het echt niet zo erg. M’n gevoel zegt dat het een jongetje is en aangezien de kwaaltjes dit keer anders zijn, kan dat gevoel wel eens juist zijn.
Ik hing zowat dagelijks met de huisartsenpraktijk aan de telefoon omdat ik echt helemaal horendol werd van die misselijkheid. Steeds kokhalzen, niet kunnen eten en/of drinken, overgeven en door het weinig kunnen drinken obstipatie hebben en niet kunnen poepen. Bij de eerste zwangerschap was het echt zo heftig niet. Gelukkig toen ik de echo had zei de gynaecoloog dat als het echt niet te doen was er nog iets sterkers was en ik moest bellen als ik het nodig had. Dus dat besloot ik uiteindelijk ook te doen en wat een opluchting was dat zeg. Het is zo fijn om weer wat binnen te krijgen en je weer wat levendiger te voelen. Dus dat was heel erg mooi. Voelde me echt als een slappe vaatdoek de afgelopen weken. Bah, bah, bah!
Over de echo gesproken! Wat een mooi moment was dat weer zeg! Met 6 weken en 6 dagen had ik een vroege echo vanwege anti-epileptica. Dan krijg je heel vroeg een vitaliteitsecho. Ze wilde eigenlijk eerst een inwendige echo doen, maar ik vroeg meteen of ze een uitwendige echo wilde doen en daar gaf ze gehoord aan. Ze zette het echo apparaat op m’n buik en daar verscheen direct een vruchtzakje met een vruchtje en een dooierzak. En natuurlijk het allerbelangrijkste van alles, het hartje klopte stevig! Zelfs m’n man kon het dit keer heel goed zien omdat ze in het ziekenhuis nieuwere echo apparaten hadden gekregen in de tussentijd. Ook hij vond het fantastisch. Het werd toch ineens wel heel echt. Er zit zo’n wereld van verschil in een positieve test in handen hebben en je kindje zien op een echo. ’t was prachtig!
Met dit prachtige verhaal over de echo ga ik ook afsluiten want heel veel meer valt er niet te vertellen als je je constant ziek, zwak en misselijk voelt. Hopelijk mag het in week 9 een stuk beter gaan!