Na een aantal pittige weken ging het nu gelukkig beter. Ik ben een flink aantal dagen amper misselijk geweest. Het verliep alleen allemaal wel een beetje raar. Ik werd ziek. Ik was flink verkouden en had diarree. Dus ik dacht aan een voorhoofd- of bijholteontsteking in combinatie met buikgriep, maar dat was het blijkbaar niet. Woensdag 23 september heb ik een corona-test laten doen en vrijdag de 25e kreeg ik te horen dat ik positief had getest. M’n eerste reactie was direct: hoe dan?! De afgelopen weken ben ik amper buiten geweest omdat ik me zo beroerd voelde. Ik ben alleen in het ziekenhuis geweest voor de echo en één keer in de apotheek voor de Primperan. Bij beide ben ik eigenlijk niet in de buurt geweest van andere mensen. De enige manier zou dus via mijn partner zijn. Hij heeft zich nu ook laten testen omdat hij ineens last kreeg van verkoudheidsklachten en we zijn benieuwd wat de uitslag is. Het zou natuurlijk ook zomaar kunnen dat ik vals positief heb getest. Ik snap er geen hout van echt niet.
Laten we het hebben over iets leukers! Ik heb toen ik zo rond de 5 weken zwanger was een doppler aangeschaft om thuis naar het hartje te kunnen luisteren. Bij de eerste zwangerschap heb ik dit niet gedaan, maar achteraf gezien heb ik daar misschien wel hele grote spijt van gehad. Ik heb een angst en paniekstoornis en was steeds als de dood dat het niet goed zat met de zwangerschap. Hierdoor had ik dus steeds last van hyperventilatie en/of paniekaanvallen en hing ik regelmatig aan de lijn met of de gynaecoloog of de verloskundige. Ik kan je zeggen zoiets alles behalve tof is als je niet zwanger bent, maar ben je het wel dan lijkt het wel 1000x erger. Dus ik besloot er één aan te schaffen en het met 8 weken voor het eerst te proberen. Laat ik voorop stellen dat ik me er ook zeker bewust was van de kans dat ik het hartje niet zou kunnen vinden. Maar daar maakte ik me eigenlijk helemaal geen zorgen om.
Enigszins gespannen deed ik wat echo gel op m’n buik, net in het midden van m’n navel en schaambot. Nul ervaring hebbende met hoe zoiets werkt zette ik de sonde op m’n buik en zette ik de doppler aan. Ik hoorde allerlei geluiden waaronder mijn eigen hartslag en een heel gek woosh geluid, maar geen hartslagje. Omdat ik benieuwd was wat dat whoosh geluid nou was heb ik de doppler uitgezet en ben ik even gaan Googelen. Wat bleek nou, dat whoosh geluid wordt veroorzaakt door bloed wat door de placenta stroomt. Dus als ik dat whoosh geluid te pakken heb dan is het een kwestie van de sonde net iets van richting veranderen of wat meer drukken richting m’n schaambot en wie weet vindt ik het hartslagje dan? Ik besloot het nog eens te proberen en al snel vond ik het whoosh geluid weer en ging ik hevig op zoek naar m’n kleine hummeltje. Na een paar minuutjes zoeken hoorde ik ineens het geluid van de hartslag van de baby! Want een fantastisch moment was dit. Ik heb denk ik een halve minuut kunnen luisteren voor ik het weer kwijt was. Kon het daarna ook niet meer vinden, maar wilde er niet teveel druk op leggen.
Aan het einde van de week heb ik het nog een geprobeerd omdat ik me zorgen maakte en twijfelde of het wel goed zat. Er bekroop me ineens zo’n heel erg onheilspellend gevoel en ik kon dat niet loslaten. Dus ik pakte de doppler erbij en gelukkig vond ik al snel weer het hartslagje, dat klonk alsof er een galopperend paard voorbij rende. Dit was echt zo superfijn om te horen en dat gaf me zoveel rust en zekerheid. Precies waar ik de doppler voor aangeschaft hebt. Nu heb ik dus echt spijt dat ik zo’n ding niet eerder heb aangeschaft voor tijdens m’n eerste zwangerschap. Dat had me een hele hoop stress en zorgen kunnen schelen en dat had ik dus ook minder last gehad van hyperventilatie en paniekaanvallen. Maar goed, het is altijd makkelijker om te praten voor het verleden. Voor hetzelfde geldt was ik er juist een enorme controlfreak van geworden en dat had zomaar gekund. Het woord controlfreak is volgens mij echt voor mij gemaakt, haha.
Gelukkig was dit een vrij relaxte week en eerlijk gezegd kon ik dat na de afgelopen weken wel gebruiken. Ben gelukkig even niet zo heel erg super misselijk geweest en dat is een verademing. Ik hoop dat het zo blijft, maar ben er bang voor dat die misselijkheid toch nog wel een paar keer vies om te hoek gaat komen en me flink te grazen zal nemen. We gaan het zien!