Waar alles in m’n vorige bericht eigenlijk heel erg relaxt ging waren de afgelopen twee weken toch weer even andere koek. Toen ik week 10 inging, ging het nog prima, maar de dag erna was echt even schrikken. Toen ik ’s ochtends naar het toilet ging zag ik tot grote schrik dat ik flink bruinverlies op m’n wc-papiertje had zitten. Raakte meteen in paniek en wist niet zo goed wat ik moest doen. Dus ik wachtte even af tot ik weer moest plassen, maar helaas het was niet weg. Dus ik belde de verloskundige op en deed m’n verhaal. Helaas had ze een telefonische afspraak, dus ze zou me even terugbellen. Uiteindelijk 45 minuten later zelf maar weer gebeld want ik werd echt ongeduldig van de onrust. Ze stelde voor dat ik om 17.00 uur even langs zou komen voor een echo omdat ik echt vol in de paniek was geschoten. Super fijn, maar tegelijkertijd vond ik het ook enorm angstaanjagend want wat nou als ik dan een slechte echo zou hebben, wat een verdriet zou dan zijn 😭
De dag leek een eeuwigheid te duren en ik durfde van ellende niet meer naar het toilet. Maar omdat ik ook moest vertellen hoe de afscheiding de rest van de dag was moest ik wel. Dus met heel veel tegenzin ging ik om de zoveel tijd maar even plassen en hoewel het bruinverlies goddank minder erg was dan in de ochtend bleef het wel aanhouden. Deze dag was echt zo enorm zenuwslopend dat ik van ellende niet wist wat ik met mezelf aan moest. Normaal zou ik bij twijfel naar de doppler grijpen, maar ik was te bang dat ik uit pure paniek het hartje niet zou kunnen vinden en de paniek dan nog groter zou worden. Dus dat besloot ik maar niet te doen en af te wachten tot de echo. Het laatste uurtje wachten was al helemaal horror. Mèèèèèèèn wat ging de tijd sloom! Een minuut leek wel een uur te duren. Uiteindelijk was het dan 16.45 uur en we vertrokken richting de praktijk. Ik was te bang op een slechte afloop en vroeg m’n man of hij wilde rijden omdat ik bang was niet meer te kunnen rijden van verdriet.
Aangekomen bij de praktijk bleek er niemand te zijn, dus ik was bang dat ik het verkeerd had begrepen. Maar gelukkig kwam de verloskundige er al snel aan. Ze kwam van huis en moest nog even het echo apparaat opstarten, dus ik wachtte zenuwachtig en ijsberend in de hal. Na een minuut of 5 mocht ik plaatsnemen op het ligbed naast het echo apparaat. Ze deed een flinke klodder echo gel op mijn buik en daar ging ze dan. Gespannen keek ik naar het scherm terwijl ze de transducer op m’n buik zette en tot grote opluchting zagen we direct een lief klein bewegend baby’tje met armpjes en beentjes. Het hartje klopte stevig en in m’n baarmoeder was niet geks te zien aan bloed of iets dergelijks. Ze heeft toen zelfs nog even het hartje laten horen en alles zag er helemaal prima in orde uit. Ik moest dus gewoon maar afwachten tot het bruinverlies vanzelf ophield want er was niets ergs aan de hand. Het bruinverlies heeft aangehouden tot en met zaterdag en zondag was het helemaal weg. Gek genoeg was ik sinds het weekend ook weer enorm misselijk dus het mocht duidelijk zijn dat alles gewoon goed zat.
Week 10 was eigenlijk flink pittig weer. Waar ik de eerste dagen geen misselijkheid had waren de dagen erna weer verschrikkelijk. Amper kunnen eten en drinken, moeten overgeven en je gewoon zo lamlendig voelen dat je eigenlijk helemaal geen drol kunt doen. Wat een hoopje ellende was ik weer. Had graag een supermooi verhaal willen schrijven over hoe fantastisch ik me voel en hoe geweldig ik het zwanger zijn vind, maar helaas ik ga er echt geen mooier verhaal van maken dan het in werkelijkheid is.
De termijnecho komt eraan. Op 13 oktober om 11.50 uur hebben we de echo. Ik vind het toch wel weer spannend hoor. Ik heb er de volste 100% vertrouwen in dat het goed zit, maar ik vind het toch ook wel weer eng. Verder heb ik na de echo de intake en dan daarna moet ik weer elke echo bij de gynaecoloog op bezoek. Ben alleen wel heel erg benieuwd hoe dit allemaal zal verlopen nu corona weer oplaait. Hopelijk krijg ik wel nog maandelijks een controle.